MotoKiller.pl

Przedniosilnikowy samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Gioacchino Colombo oraz Valerio Colottiego. Uczestniczył w wyścigach w latach 1954–1960. Przyczynił się do zdobycia dwóch tytułów przez Juana Manuela Fangio, w 1954 i 1957. Początkowym zamiarem Maserati była wyłączna sprzedaż modeli klientom, którym włoska firma obiecała ponadto pełne wsparcie. Jednakże Maserati było jedyną marką oferującą konkurencyjne 2,5-litrowe samochody dla klientów, co wywołało ogromne zainteresowanie, do tego stopnia, że w debiucie modelu prywatni kierowcy korzystali z samochodów Formuły 2, ponieważ Maserati nie zdążyło dostarczyć właściwych na czas. Samochód, oznaczony jako 250F został najpierw przygotowany dla Juana Manuela Fangio i jego młodego protegowanego, Onofre Marimóna. W tym czasie jednak start w Formule 1 zaczął rozważać Mercedes-Benz. Silniki wszystkich czołowych samochodów nie były doładowane. Maserati wybrało konfigurację sześciocylindrową, opartą na silniku A6SSG. Początkowo silnik generował moc 220 KM, ale w 1957 moc wynosiła już 270 KM. Nadwozie samochodu zostało opracowane przez Medardo Fantuzziego i było oparte na przestrzennej ramie rurowej ze stali, która była wyposażona w hamulce bębnowe na wszystkich kołach z bębnami o średnicy 13,4 cala. Z tyłu eleganckiej i funkcjonalnej aluminiowej karoserii umieszczono zbiornik paliwa o pojemności 200 litrów. Samochód ważył tylko 630 kg. 250F brało udział w 46 wyścigach i wygrało 8. Po sezonie 1960 250F zostało wyparte przez nowocześniejsze samochody z silnikami z tyłu i zostały wycofane z wyścigów w Formule 1.