Projekt Yamahy zrobiony dla Nissana z designem Niemca. Brzmi dość niecodziennie. No dobrze, to dlaczego nazywa się Toyota? Zapraszam do lektury.
Zacznijmy od początku. Yamaha we współpracy z Albrechtem Goertzem tworzy samochód sportowy dla Nissana. Samochód ma się nazywać Skyline GT. Niestety Nissanowi niezbyt podobały się kształty nadwozia i zrezygnował z projektu. I wtedy pojawiła się Toyota, która chciała zerwać z opinią producenta samochodów rodzinnych i bardzo konserwatywnych. Kupili oni projekt samochodu sportowego po czym... Zrobili go od początku. Po swojemu. Toyota uczyniła Raymonda Loewy człowiekiem odpowiedzialnym za design. Może nawet zbyt odważnie podeszli do tematu, gdyż zdołali sprzedać zaledwie 351 sztuk tego samochodu w latach 1967-1970. Czemu tak mało? W roku 1970 ten samochód kosztował 6800 dolarów. Czy to mało, czy dużo? Ceny Porsche 911 T z roku 1970 zaczynały się od 6435 dolarów. Plotka głosi, że Toyota sprzedawała samochód po kosztach - zależało jej jedynie na podniesieniu wizerunku marki, a nie na korzyściach finansowych. Samochód od początku do końca był robiony w fabrykach Yamahy.
Co powodowało tak wysoką cenę? Spójrzmy na nadwozie. Zostało wykonane w całości z aluminium. Po to, by obniżyć jego masę. Nadwozie było nowoczesne i niskie - samochód miał 116 cm wysokości. Szerokość wynosiła 160 cm, a długość 417 cm. Szałowo wyglądały lusterka umieszczone na nadkolach oraz światła. Właśnie im należy poświęcić trochę słów. Samochód posiadał otwierane światła mijania. Po ich otworzeniu widać było chromowaną obwódkę, a całe lampy były wykonane na wzór świateł ze starych angielskich parowozów. Kto by się dziś przejmował takimi detalami? Zresztą wystarczy spojrzeć na zdjęcie, by się zakochać w tym detalu.
Pozostańmy przy światłach. Japończycy nie chcieli montować do świateł żarówek dwuwłóknowych. Chcieli, by po zapaleniu świateł drogowych świeciły się zarówno światła mijania, jak i drogowe. Po to, by kierowca miał dobrze oświetloną drogę przed sobą. Jedynym znanym do dziś wyjściem z takiej sytuacji w przypadku reflektorów żarówkowych jest zamontowanie drugiej pary świateł. Ponieważ podnoszone światła mijania były zbyt piękne, by je oszpecać, zaprojektowano zatem osobne światła drogowe/dalekosiężne w miejscu zderzaka. Były to światła drogowe przykryte pleksi. Zderzak musiał ustąpić miejsca designowi, więc pozostał szczątkowy w postaci kłów i narożników. Zresztą z tyłu zrobiono tak samo, ograniczając się tylko do kłów.
Przejdźmy do wnętrza. A tam pełen luksus. Sportowe skórzane fotele, drewno, klimatyzacja, wspomaganie kierownicy i radio. Jak na tamte lata był to niesamowity luksus. Jedyną opcją, jaką można było zamówić, były elektryczne podnośniki szyb. Poza tym detalem samochód był kompletnie i konkretnie wyposażony. Reszty dopełniała pięciobiegowa manualna skrzynia biegów lub trzybiegowy automat.
Pozostańmy przy zegarach, bo było ich trochę. Przed oczami kierowca miał prędkościomierz i obrotomierz. Na wysokości tych zegarów w konsoli środkowej umieszczono amperomierz mierzący prąd ładowania, wskaźnik temperatury silnika, ciśnienia i temperatury oleju oraz wskaźnik poziomu paliwa. Nieco fajniej było pod radiem. Umieszczono tam dwa zegary. Pierwszy to klasyczny zegarek, a drugi to... stoper. Od razu było wiadomo, do czego jest stworzony ten samochód.
A skoro już jesteśmy przy mierzeniu czasów, to przejdźmy do czegoś, co powoduje, że czasy przyspieszeń i czasy na torze są niskie. Zajmijmy się silnikiem. Standardowo Toyota montowała tam sześciocylindrowy dwulitrowy rzędowy silnik. Posiadał on 2 zawory na cylinder oraz dwa wałki rozrządu w głowicy. Silnik legitymował się mocą 150 KM oraz momentem obrotowym 177 Nm. Wystarczyło to, by rozpędzić ten ważący 1120 kg samochód 0-100 km/h w czasie 8,4 sekundy. Prędkość maksymalna pojazdu wynosiła 220 km/h, a ćwierć mili w czasie 15,9 sekundy.